(d. 1193 – ö. 1292), Fars edebiyatının en büyük şairlerinden Şeyh Sadi Şirazi, 1193 yılında Şiraz’da dünyaya geldi. İlköğrenimini doğduğu yerde tamamlamış, çocuk yaşta babasını kaybettiğinden amcasının himayesine geçmiştir. Moğol istilaları sebebiyle Bağdat’a göç eden Sadi Şirazi, Nizamiye Medreseleri’nde eğitimine devam etmiştir. Bağdat’ta bulunduğu sırada devrin en iyi âlim ve edipleriyle bir arada bulunan Şirazi, Kur’an’ı hıfzederek ilmini taçlandırır. Yıllar içinde binlerce kilometrelik ilim yolculukları yapan Şirazi, felsefe ve tasavvuf kavramlarından yola çıkarak “arifane” ekolünü kurmuştur. Şeyh Sadi, Şam'da olduğu sıralarda Harçlılara karşı Türk-İslam Savaşı’na katıldı. Hıristiyan kuvvetler tarafından esir düşürülerek ağır şartlar altında yıllar çalıştırıldı. Kendisindeki ilmi fark eden bir şahıs yüklü miktarda fidye ödeyerek onu özgürlüğüne kavuşturur. Bu olaydan sonra kabuğuna çekilerek eserler kaleme alan Şeyh Sadi, yaşadığı yıllarda toplumun sevgini ve takdirini kazanır. 1292 yılında hayata gözlerini yuman şairin kabri, Şiraz'daki Sadi Türbesi’ndedir. En önemli eseri Bostan-Gülistan’da adalet, insaf, cömertlik, aşk, teslim, rıza, tövbe gibi kavramları edebi bir dille anlatmıştır. Büyük şair, aynı zamanda sufîliğin gelişimine; Afrika, Hindistan gibi birçok yere yayılmasına katkıda bulunmuştur.