Öğretmen bir babanın tek kızı, üç tane abinin kız kardeşi, melek annenin yavrusu olarak Bolu’nun Göynük ilçesinin köy lojmanında, sıcak bir Ağustos gününde doğmuş. Takvimler 17 Ağustos 1973 ü gösteriyormuş, köy ebesi gelmemiş, ebe komşu teyzeler olmuş. El bebek gül bebek büyümüş, gerçek adını okul sıralarında öğrenmiş. O zamana kadar çeşit çeşit isimle çağırılıyormuş . Okul kütüphanesinde büyümüş, okuma yazmayı abilerini kıskandığı için okula gitmeden öğrenmiş. İlk okuduğu kitap, Cin Ali. Okuldakiler bitince, komşu köylerdeki okullara dadanmış. Şehre gidenler, “ne istersin?” diye sorduklarında; kitap dermiş, yemek içmek gibi... Sonra, büyüdü ve orta-lise için şehre taşındı. Üniversite Seramik Bölümü, Formasyon alıp sınıf öğretmenliği, o da yetmemiş maliye derken, bitirmeden bırakmış. Evlenip yurtdışına gitmiş, 7 sene kalmış. Bir kızı var, 23 yaşını bitiriyor. Yurda dönüp. İyi gitmeyen bir evliliği , ağır bir boşanma sürecini, boşanmak istemeyen bir eş ve sürekli çocuğumu görememek korkusu sonucu ilk atağını geçirmiş. MS tanısı konulmuş. 2014’ten beri ayakta durmak için mücadele ediyor. Çok defa atak geçirdi, yürüyemedi, konuşamadı,, burnundan beslendi. %80 engelli olduğu için kimse ayağa kalkabileceğine inanmıyordu. Ama yılmadı. Tekrar ayağa kalktı. Birçok insan acıyarak bakıyordu ona; duyuyordu. Şimdi annesi var, o ölünce kim bakacak, diye... Aile hep destek oldu sarıp sarmaladı. Ama acıları için için büyüdü, 10 senedir kızını görmedi, sesini duymadı... Doktoru bir atağında dedi ki; -Neden içine atıyorsun? Bağır, küfret, içindekini boşalt... Yapamam dedi. O zaman yaz, dedi Ne yazayım, dedi. Annesi dedi ki; kızım şiir, öykü, roman yazar. Doktoru, evet yaz, paylaş, takip edeceğini , söyledi. O durmadan yazıyor. Artık tutunduğu bir dal var. Kızına söylemek istediklerini şiire, öyküye , romana döktü …